Kara Avcılığı

KARA AVCILIĞI KUŞ ÇEŞİTLERİ

KINALI KEKLİK



Aşırı avlanma yüzünden sayıları azalan bu hayvanlar küçük meyvelerle,tohumlarla ve boceklerle beslenir. Otluk kayalık gibi açık arazilerde bulunur.

ÇULLUK



Nemli ormanlarda özellikle dibi çamur olan açıklık alanlarda bulunur. Su çulluğuna göre daha ağır ve uçuşu daha yavaştır. Havalandığı zaman 100-200 m ileriye konar.

BILDIRCIN



Çayır,tarla,bozkır ve özellikle gündöndü,buğday tarlalarında görülür. Çokhızlı yürüyen bu hayvanlar uçmaktan ziyade yürümeyi tercih eder havalandığı zaman gürültülü ve alçaktan gider.

ÜVEYİK



Genellikle 2li, 3lü gibi küçük guruplar halinde korularda ve meyve bahçelerinde görülürler, kumruya benzer kumrudan kuyruğundaki ve boynundaki beyaz halkalardan ayırt edilir. Ağaçlara yuvalanırlar.

KARATAVUK



Erkek kara tavuk simsiyah tüyleri ve sarı gagası ile kesinlikle başka türlerle karıştırılmaz. Yavruları kısa zamanda büyür ve topraktan solucan avlamaya başlar.

TURNA



Sulak alanlarda ve bataklıklarda yaşar tohum ile beslenir. Orta Anadoluda bataklıklarda ürer göç mevsimlerinde V şeklinde toplanarak göç ederler.

TOY



Uçan kuşların en irisidir erkeklerinde beyaz bıyık vardır ve dişilerinden çokdaha büyüktürler, Yılboyunca tarlalarda ve açık arazilerde rastlamanız mümkündür. Erkekleri yaklaşık 15 kg gelir.

YEŞİLBAŞ



Erkeğin rengi gridir, parlak yeşil başı, beyaz boyun halkası, kahverengi göğsü ve siyah-beyaz bir kıçı vardır; gagası açık yeşilimsi sarıdır. Eklips giysisinde daha koyudur, daha çizgili olan başı yeşilden yoksundur. Dişisi kahverengi ve bej benekli ve çizgilidir, kuyruğu neredeyse tamamen beyazdır; gagası yeşil ya da kahverengidir ve üzerinde koyu turuncu lekeler vardır. Uçarken fiyu ya da boz ördeğin tam aksine beyaz kanat altı ile siyah olan karnını gözler önüne serer. Tüm erişkinlerinde ön ve arka kenarları beyaz çizgiyle sınırlanmış mor-mavi bir kanat lekesi vardır, bu beyaz kenarlar uçuş esnasında iç kanatta belirgin iki beyaz şerit olarak görülür.Evcil formlarında kahverengi, beyaz ya da yamalı renklerde olabilirse de, bunlarda da temel özellikler korunur, genellikle mavi kanat lekesi vardır ve erkek kuşların kuyrukları kıvırcıktır Dişilerinin sesi gür, kalın ve bilinen ördek vaklamasıdır, erkeğinki ise ıslığımsıdır..


MEMELİLER

TİLKİ



Yurdumuzun her yerinde topraktan açtıkları yuvalarda yaygın olarak yaşarlar,ocak ayından itibaren çiftleşmeye başlarlar,55 gün süren gebelikten sonra 1-13 yavru doğururlar,gece ve gündüz aktiftirler,özellikle zehirli et kullanılarak öldürüldükleri,post ve kuyruk elde etmek amacıyla yasak avlanma yöntemi ile yapılan avlanmalar sonucu bölgesel olarak azalmalar görülür,gece ve gündüz aktif olan tarım zararlısı fareleri yiyerek biyolojik kontrol yaparlar,avlanma izninin üreme ve gelişme periyodunun dışına alınması ile popilasyonlarının dengede kalması umulmaktadır.

ÇAKAL



ÇAKAL YAŞAMA ORTAMI: Vücut yapısı tilkiden çok kurda benzese de kurttan oldukça küçüktür. Yüksek ayaklı ve kuvvetli bir yapıya sahiptir. Burnu kurdunkinden uzun tilkininkinden daha küttür. Kulakları kısadır ve birbirinden ayrık durur. Postu, koyu kirlisarı renginde ve kabarıktır. Yaşama ortamı sık bataklık ormanlar, fundalıklar, derin vadi tabanları ve alçak yamaçlardaki meşeliklerdir.

BİYOLOJİK ÖZELLİKLERİ Genel olarak geceleri faaldirler. Gündüzleri sıklıklarda, in ve kovuklarda dinlenirler. Etobur bir hayvan olmasına rağmen ne bulursa yer. Daha ziyade leşçidir ve yırtıcılardan arta kalanları tüketir. Sürü halinde dolaşır ve avlanır, avlanmalarda işbirliği hâkimdir. Mart ayında çiftleşirler, gebelik süresi dokuz haftadır. Dişi itina ile hazırladığı, iyi gizlenmiş bir yuvada 3-8 genellikle 4 yavru doğurur. 12-15 yıl yaşarlar. Besin zincirinde önemli bir yer işgal eder. Kemiricilerle (Fareler) beslendiği için kemirici populasyonlarını baskı altında tutar. Ortadan kalkması halinde çevredeki kemiricilerin zararı artar.

NERELERDE BULUNUR Yurdumuzda Karadeniz sahilleri, Trakya, Marmara, İç Ege bölgeleri ile Ege, Akdeniz sahilleri, Güneydoğu Anadolu’nun alçak kısımlarında yaşar.

ÇENGELBOYNUZLU DAĞ KEÇİSİ



Yaz aylarında orman sınırının üzerindeki çıplak kayalık yerlerle,derin,otlu ve ağaçlı vadilerde,kışın ise orman içinde sarp vadilerde yaşarlar. Genellikle gündüzcü bir hayvandır,bütün gün dolaşır,yaz aylarında,öğlen ve sonrasında dinlenir,yaz aylarında dişiler ,yavrular,1-2 yaşlı erkekler,sürüler ve küçük gruplar halinde dolaşır,mayıs ayında yavrularlar,genellikle tek bazen ikiz yavru yaparlar,duyu organları çok gelişmiştir,ot,yaprak,sürgün ve yosunlarla beslenirler. Bu türün asıl yoğunlaşmaları kuzeydoğu ve doğuanadoluda yer almaktadır,ancak bu türle ilgili popülasyon yoğunluğu azdır.

KARACA



Alt tabakası zengin yapraklı koru ormanlarını,ibreli-yapraklı karışık ormanları ve baltalıkları sever,tarım alanlarının ormanla iç içe olduğu yerleri,bol miktarda çayırlık ve ağaçlıkların bulunduğu yapraklı korulukları ve korulu baltalıkları tercih eder. Gece ve gündüz yayılır,genellikle akşam ve sabah saatlerinde,bazen öğleden sonraları ve aydınlık gece yarısından sonra otlar,atlayarak ve sıçrayarak hareket eder,sadece otlarken yürür,yerine bağlı bir hayvandır,çevresinden ayrılmaz,sonbahardan ilkbahara kadar yaşlı bir dişinin güttüğü irili ufaklı guruplar,kışın ise gurupların birleşmesiyle küçük sürüleri teşkil ederler,yaşlı erkekler ilkbaharda genellikle tek gezerler,haziranda çiftleşirler,gebelik süresi 11 aydır,genellikle ikiz doğururlar,yavrular doğduklarında ve ilk altı haftada iri beyaz beneklidirler,taze sürgün,tomurcuk,yaprak ve ot yiyerek beslenirler,üzümsü meyveler,kestane,meşe palamudu,yabani armut,erik gibi meyveler,yosunlar,mantarlar diğer gıdalarını teşkil eder,15 yıla kadar yaşarlar. Yurdumuzdaki geniş yayılış alanına rağmen sayıca çok azalmıştır.

YABAN DOMUZU



Hepçil olan domuzlar hem otobur hem de etoburdurlar. İnsanlar tarafından evcilleştirilmiştir, ve çiftlik hayvanı olarak kullanılmaktadır. Ayrıca sert kılları geleneksel olarak fırçalarda kullanılmaktadır. Domuzlar genellikle eğitilebilir, evcilleştirilebilir hayvanlar bu nedenle bazıları evcil hayvan olarak barındırılmaktadır. Bir seferde yaklaşık 6-12 arasında yavru doğuran domuzlar, tutsaklık halinde kendi yavrularını yiyebilirler. Domuzların ter bezleri yoktur, bu nedenle sıcak havalarda kendilerine serin tutabilmek için sürekli olarak su veya çamura erişmeleri gerekir. Ayrıca çamuru derilerini güneş yanıklarından korumak için kullanırlar..